سرودِ ششم احمد شاملو

 

سرودِ ششم

شگفتا

        که نبودیم

عشقِ ما

            در ما

                  حضورِمان داد.

پیوندیم اکنون

آشنا

چون خنده با لب و اشک با چشم

 

واقعه‌ی نخستین دمِ ماضی.

 

غریویم و غوغا

                 اکنون،

نه کلامی به مثابهِ مصداقی

که صوتی به نشانه‌ی رازی.

 

 

هزار معبد به یکی شهر...

 

بشنو:

گو یکی باشد معبد به همه دهر

تا من آنجا برم نماز

که تو باشی.

 

چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرمِ ناتوانی‌ خویش:

درختِ معجزه نیستم

تنها یکی درختم

نوجی در آبکندی،

و جز اینم هنری نیست

که آشیانِ تو باشم،

تختت و

         تابوتت.

 

یادگاریم و خاطره اکنون. ــ

 

دو پرنده

یادمانِ پروازی

و گلویی خاموش

یادمانِ آوازی.

 

 احمد شاملو 

منبع:

سایت رسمی احمد شاملو