در یاد موسی خیابانی

 اینجا دیگر خواستار چیزی نیستم

جز چشمانی به فراخی گشوده

برای دیدن این تخت بند تن

که امکان آرامیدنش نیست

اینجا خواهان دیدار مردانی هستم

 که آوازی سخت دارند

مردانی که هیون را رام می کنند

و بر رود خانه ها ظفر می یابند

مردانی که استخوان هاشان به صدا در می اید

و با دهان پر از خورشید و چخماق می خوانند

خواستار دید آنانم من اینجا رو در روی سنگ

در برابر این پیکری که عنان گسسته است

می خواهم تا به من نشان دهند راه رهایی کجاست

این نا خدا را که به مرگ پیوسته است

می خواهم مرا گریه ای آموزند

چنان چون رودی با مه ای لطیف

و ابکنارانی ژرف

………

نمی خواهم چهره اش را به دستمالی فروپوشند

تا به مرگی که در اوست خو کند

بخسب

پرواز کن

بی آرام

دریا نیز می میرد

مدیر وبلاگ :و امروز بعد از مردانی چون او

فریاد در باد سایه سروی به جا می گذارد

بگذارید در این کشتزار گریه کنم

در این جهان همه چیزی در هم شکسته بجز خاموشی

هیچ باقی نمانده است

بگذارید در این کشت زار گریه کنم

افق بی روشنایی را جرقه ها به دندان گزیده اند

به شما گفتم بگذارید در این کشتزار گریه کنم

شعر گارسیا لورکا